KÜRESEL SALDIRIYA KARŞI DURALIM!

Tek parti hükümetinin yarattığı güven ve istikrar ortamında her gün tozpembe bir ülkeye uyanıyoruz. Artık 2001 krizinden arta kalan yıkıntıların son kısmı da temizlenme aşamasına gelindi. Her gün yeni bir reform haberiyle uyanıyor, her gece ekonomik alanda kazandığımız başarıları gösteren rakamların ninnisiyle uykuya yatıyoruz. Bir dünya devi olamasak da bir bölgesel güç olarak ortaklarımızla stratejik işbirliği içinde çevremizde ağırlığımızı hissettiriyor; kimi zaman İsrail’e dayılanıp, kimi zaman komşu devletlere ağabeylik yapıyoruz. Yıkıp geçemediğimiz Viyana’nın kapılarından sonra şimdi Avrupa’nın kapılarına dayandık. Neredeyse girmek üzereyiz. Kendine güvenen, ‘iş bitirici’, tüm dünya liderlerinin sevip saydığı, Bush, Berlusconi, Karamanlis ile dost bir başbakanımız var. Olimpiyatları düzenleyemesek de NATO zirvesine ev sahipliği yapabiliyoruz; İstanbul’u spor ve kültür-sanat kenti yapamasak da, kendi yurttaşlarımıza yasaklayabiliyoruz.

Her şey çok güzel ve daha da güzel olacak. Gayri Safi Milli Hasılamız yılın ilk çeyreğinde yüzde 12,4 artmış, sanayi üretimimiz yüzde 15,7 artış göstermiş, kapasite kullanım oranlarımız yüzde 84,5’i bulurken enflasyon oranlarımız düşmüş, ihracatta patlama yapmış, iç borçlanma faiz oranlarında -reel olarak değilse bile- yine de düşüş kaydetmişiz. Türk Lirası değer kazanmış ve artık altı sıfır atıp bir utançtan kurtulma zamanı gelmiş. Her şey çok güzel ve daha da güzel olacak...

Ancak toplum sınıflara bölünmüşse ve birileri her şeyin sahibi, birileri yalnızca ücretli köle ise; birileri yönetirken, birileri yönetildiğinin bile farkında değilse sormak gerekir: “Kimin için iyi, kimin için güzel?”. Ve “kimin için daha güzel olacak?”...

Oysa imalat sanayiinin son yıllarına ilişkin veriler, bulandırılmış gerçekleri o kadar çıplak olarak gösteriyor ki. 2000 yılında 1997’nin yüzde 110’u kadar olan kişi başı verimlilik 2003’te yüzde 130’ları geçerken yine 2000 yılında 1997’nin yüzde 110’u kadar olan kişi başı gerçek kazanç 2003’te yüzde 80’e düşmüştü!

Enflasyon düşmüş, Gayri Safi Milli Hasıla artmış ama işçi sınıfının ücretlerine yansıyan hiçbir şey yok. Sömürü katlanarak artıyor. Kapasite kullanım oranları, ihracat, karlar büyümüş ama istihdam rakamları yerinden hiç kıpırdamıyor. İşsizlik istatistiklere giremeyecek kadar büyük, sokakta, kahvede, çaresiz göz bebeklerinde kendini gösteriyor. Bir burjuva ideolog “rakamlarla gösteremediğimiz şeyleri yönetemeyiz” diyor. İşsiz, aç insanların unutulduğu bir ülkede kimse işsizlik oranlarını bilmiyor. Her şey çok kötü, her şey daha kötü olacak... Nereden baktığınıza, hangi sınıfa ait olduğunuza göre yaşamda renkler tayf değiştiriyor.

Aradan yedi sene geçtikten sonra sermayenin dileklerini emir telakki eden iktidarımızın öncülüğü altında görev yerine getiriliyor. Mercedes Benz Stuttgart Yönetim Kurulu Üyesi Kurt Lauk’un sözleri bir konferansta düşüncelerin sıradan dile getirilmesinden çok, bir savaş ilanına, acı ve gözyaşı üzerine inşa edilecek bir zaferin çığlıklarına benziyor. O acı, kan ve gözyaşının kime ait olacağı ise bir bir sıralanıyor. Çocuk işçi, kadın emeği, sendika, insan hakları, sosyal güvenlik, tümü kar güdüsünün önünde birer engel, o zaman o engelleri bir bir kaldırmak gerek. Çocuk emeği, kadın emeği demeden, insan haklarını, sendikal hakları, sosyal güvenliği yok etmek için saldırmak gerek.

İşte bugün sermayenin IMF, Dünya Bankası, Dünya Ticaret Örgütü karargâhlarında planlanan saldırı, dünyanın bağımlı, yarı-bağımlı tüm ülkelerinde olduğu gibi Türkiye’de de uygulamaya konuluyor. Uygulamanın maskesi de hazır: Avrupa Birliği uyum yasaları, reformlar, ekonomik istikrar ve büyüme. Artık ne yasa tasarılarını takip etmek mümkün, ne yönetmelikleri ne de hükümet icraatlarını. Kapalı kapılar ardında hazırlanan, kaynağı hiç de yerli düşünce ürünü gibi durmayan, emperyalist bir saldırının yasaları gün be gün uygulamaya konuluyor.

Kamu Yönetimi Yasa Tasarısı, yürürlük yasaları hariç, mecliste kabul edildi, uygun bir zamanlama ile gündeme getirilmeyi bekliyor. İl Özel İdareler Yasası devlet bürokrasisinin, ordunun ve ulusalcı tepkinin onay verebileceği bir şekle büründürülmeye çalışılıyor. Kamu Personel Rejimi Yasa Tasarısı ile kamusal alanda emek özelleştirilip emek piyasası serbestleştiriliyor, iş güvencesi ortadan kaldırılıyor. Sağlıkta Dönüşüm Programı ile sağlık ocaklarının yok edilmesi, kamusal sağlık kurumlarının haraç mezat pazarlanması, koruyucu sağlık hizmetlerinin yok edilmesi planlanıyor. Aynı saldırıyı eğitim alanında gerçekleştirmek için Eğitim-Sen kapatılmaya, sendikal mücadele parçalanmaya çalışılıyor. Sendikal alan esnek üretim modellerine uygun hale getirilmek için yeniden yapılandırılmaya çalışılıyor. Tarımsal üretim, gıda denetimi adı altında köylünün elinden alınıyor, köylünün ürününü aracı olmaksızın pazara çıkartmasının yolları kapatılıyor. Yani saldırı işçi, köylü, memur demeden, kadın, erkek, çocuk farkı gözetmeden tüm emek cephesine yöneliyor.

Bugün tarımda istihdam edilen nüfus toplam nüfusun yüzde 35’i kadardır. Bu oran önümüzdeki dönemde önce yüzde 12, daha sonra da yüzde 6’ya düşürülmek istenmektedir. Yani 65 milyonluk nüfusun tahminen yüzde 20’si, yani 13 milyon kişi topraksızlaştırılarak önümüzdeki on yıl içinde kentlere göç edecektir. Kentsel alanlarda imalat sektöründe onlarca yıldır herhangi bir istihdam artışı yaşanmadığına, bunca nüfusa iş sağlayabilecek genişlikte bir hizmet sektörü var olmadığına göre kentlere hücum edecek bu nüfusu bekleyen gelecek, varoşlarda mutlak bir yoksulluk ve açlık olacaktır. Üretimde yaşanan teknolojik gelişme, uygulanan esnek üretim politikaları, işsizliği artıran temel etmenler olarak dönemin karakteristik unsurları olduğuna göre, uygulanan ekonomik politikalardan işsizliğe çözüm beklenemez. Keza tüm dünyada bağımlı, sömürge ülkelerde uygulanan politikalar sonucu, bugün dünya nüfusunun çalışabilir kısmının üçte biri, zaten işsizlik sorunuyla karşı karşıyadır. Bugün AKP iktidarının söylemine hâkim olan vurgu da, daha çok işsizliğin nasıl çözülebileceği değil, sosyal patlamalara yol açmadan işsizlikle nasıl yaşanabileceğidir.

Benzer biçimde, kamuda istihdam edilen ve görece iş güvencesine sahip çalışanlar, Kamu Yönetimi Yasası, Yerel Yönetimler ve İl Özel İdareler Yasası, Kamu Personel Rejimi Yasaları ile önce sözleşmeli statüye geçirilecek, daha sonra özelleştirme, işletmelileştirme ve serbestleştirme politikalarıyla sermayeye devredilecek işletmelerden parça parça atılacaklardır. Sonuç yine toplam işsizlik rakamlarındaki artma, sefalet ve çaresizliğin büyümesi olarak karşımıza çıkacaktır. Üçlü yasa paketi ile ortadan kaldırılan iş güvencesi ve iş yasasıyla esnek üretime uygun kılınan iş yaşamı ile herhangi bir işe sahip olanların da her gün işini kaybetme korkusuyla ıslah edilmesi mümkün hale gelecek, işçiler, çalışanlar arasında yaratılan ölümüne rekabetle ücretler olabilecek en alt düzeye indirilebilecektir. Bugün alttan alta sıkça telaffuz edilen Çin, Hindistan vb. gibi ülkelerle uluslararası ticarette rekabet etmenin yolunun emeğin maliyetini düşürmekten geçtiği söyleminin ardında tüm bu hazırlıklar yatmaktadır.

Şehirlere yığılmış, baskı altındaki işsiz ve aç yığınları, aynı zamanda çaresizlik de beklemektedir. Sağlık ve eğitimde yaşanacak özelleştirme ile paralı hale gelecek olan yaşam hakkı, sosyal güvenlik kurumlarının özelleştirilmesi ile tam anlamıyla yok edilecektir. Oluşturulması düşünülen Genel Sağlık Sigortası ve Özel Emeklilik Fonları, gerçekte Bağ-Kur, SSK ve Emekli Sandığını birleştirmek yerine parçalayıp talan etme planlarıdır. İktidar, Kurt Lauk’un bir diğer saldırı emrini yerine getirmektedir: “Borsalara sürekli para girişi yapılması gerekiyor ve bu para da emeklilik fonlarında yatıyor. Bu emeklilik fonları özel aracı kurumların emrine tahsis edilecek olursa, borsalara kanalize edilecek ve biz daha da zenginleşeceğiz.”

IMF’nin geçtiğimiz günlerde gözden geçirme sürecinde birden bire emeklilik maaşlarını gündeme getirmesi, iktidarın tepkiler üzerine emekli maaşlarına dokunmama sözü vermesi boşuna değildir. Önümüzdeki yıllarda özel aracı kurumlara devredilen emeklilik fonlarında kesilen primlerle birikimi olan bir emekli, Güney Amerika ülkelerinde örneklerine rastlandığı gibi, bir yandan borsa, hisse senedi, devlet tahvili vb üzerinden oluşturulan beklenti ile sisteme bağlanırken diğer yandan bir sabah eline ulaşan matbu bir evrakla yarınlarını borsada kaybettiğini öğrenebilecektir.

Sendikal yasalar da değişiklik aşamasındadır. Türk Tabipler Birliği Yasası, Meslek Birlikleri Yasası Tasarısı ile kadükleştirilmek istenmektedir. Eğitim-Sen, hakkında açılan dava ile sindirilmek, parçalanmak istenmektedir. Orman işkolunda Türk-İş’e düzenlenen operasyonla işçiler Hak-İş’e bir hafta içinde transfer edilmiş, örgütsel yaşama yönelik saldırının ne denli geniş bir kapsamda ele alındığının ipuçları verilmiştir. Ve önümüzdeki dönem kamuda toplu görüşme dönemidir. Sistem işbirlikçisi Kamu-Sen, Memur-Sen gibi sendikalar bir yana bırakılırsa KESK’in de mücadeleyi ne denli dar bir çerçevede ele aldığı görülebilir. Kamusal alan işçileri, saldırının boyutundan habersiz, kendisini günlük kazanımların peşine takmış, mücadele gücünü ve kitlelerdeki inandırıcılığını kaybetmiş, bürokratik işleyişin çarklarına sıkışmış bir sendika ile yarınlarını kazanmaya çalışmakta, politik önderlikten yoksun olmanın acısıyla çaresizliği yaşamaktadırlar. Hak-İş tam boy sistemin yedeğine geçmiş; DİSK, Türk-İş önderliği, ‘dostlar alışverişte görsün’ misali, ‘kazanılmış haklarımız var’ türküsünü söylemektedirler. Ayaklarının altındaki zeminin kaydığının, varoluş koşullarını dahi kaybettiklerinin farkında olmaksızın sınıfa ihanetlerini derinleştirmektedirler. Sendikalı işçi sayısı, grevde kaybedilen işgünü sayısı, yaşanan bunca saldırıya karşın tarihteki en düşük seviyesine inmiştir. İşçi sınıfı sendikal araçtan yoksun, kendi yolunu kendisi açmaya çalışmakta, ancak politik önderliğini henüz var edememiş olmanın yalnızlığını yaşamaktadır.

Ve sözün sonunda tüm bu karamsar tabloya karşın söyleyebiliriz ki, burjuvazinin bu çılgın saldırganlığı kapitalizmin içine düştüğü krizden kaynaklanmaktadır. Küreselleşme denilen şey, emperyalizmden başka bir şey değildir. Ve işçi sınıfı, krizini küresel yaşayan kapitalizmi, küresel olarak yenecektir. Kara büyü bozulup gerçekler ortaya çıktığında tarih ezilenlerin düşleriyle aydınlanacaktır.

Emperyalist kapitalizmin küresel ölçekteki saldırısına karşı

MÜCADELEYİ YÜKSELTELİM!

Sınıf mücadelesinin başarısı için, kapitalizmi yenilgiye uğratmak için

KOMÜNİZM BAYRAĞINA SARILALIM!