KÖLELİK YASALARI DEĞİL,

İŞ GÜVENCESİ

İşçi sınıfının uluslararası birlik, dayanışma, mücadele günü 1 Mayıs, bu yıl da sınıf mücadelesinin dünya çapında keskinleştiği bir döneme rast geldi. Emperyalizmin içinde bulunduğu kriz, artan saldırganlığı, savaş ortamı ve Amerika ve müttefiklerinin Irak’a askeri müdahalesi ve işgali 1 Mayıs koşullarını belirledi.

Keskinleşen çelişkiler, savaş, emperyalist ülkelerin kendi içinden başlayarak hakların, özgürlüklerin sınırlandırılması doğrultusunda atılan adımlar, Irak halklarının şahsında dünya halklarına silah gücüyle, ateş ve ölümle boyun eğmenin dayatılması, tırmanan işsizleşme, yoksullaşma, örgütsüzleşme, sendikasızlaşma ve diğer çalışma koşullarına ilişkin hak kayıpları, ağırlaşan mücadele koşullarının habercisi ve göstergesidir.

Bu koşullar, bir yandan işçi sınıfının, sosyalizmin, dünya çapında yaşamakta olduğu yenilgi koşullarıdır; emperyalistlerin bundan yararlanarak kendi çıkarlarını dünya halklarına daha da fazla dayatmakta oldukları koşullardır. Diğer yandan da kapitalizmin uzun bir dönemdir ilk defa bütün emperyalist odaklar açısından eşzamanlı krizinin gündemde olduğu koşullardır. Kriz içerisinde emperyalist sermaye, sömürüyü, baskıyı, saldırıyı artırmaya yönelirken aynı zamanda emperyalistlerin kendi aralarındaki rekabet, çelişkiler de keskinleşmektedir.

ABD, AB ve Japonya olarak çevreleri ile birlikte üç emperyalist odak arasında keskinleşen çelişkiler savaş ortamını geliştirirken enerji ve hammadde kaynaklarının yeniden paylaşılması, el konulması doğrultusunda yerel savaşlar dünya savaşına giden yolun adımlarını döşemektedir. Emperyalist devletler, kendi aralarındaki çelişkileri giderek derinleştirmek pahasına ekonomik krizlerini aşmaya çalışmakta; bu da emperyalist rekabetin bütün dünya üzerinde bir savaş ortamı yaratması, savaş koşullarına dayanarak işçi sınıfı ve emekçi halkların üzerinde terör estirilmesi, böylece kazanılmış bütün hakların bir bir geri alınmaya çalışılması anlamını taşımaktadır.

Ve herşeye rağmen dünya, emperyalist saldırılara, krizlere ve yoksullaşmaya karşı kitlesel olarak meydanlarda idi... En coşkulu ve kalabalık kutlamalardan biri Küba’da yapıldı. Türkiye’de ise İstanbul’daki 1 Mayıs kutlamalarına en geniş katılım, DEHAP kortejinde Kürt kitlesi tarafından gerçekleştirildi. İşçi sınıfına yönelik saldırıların, savaş koşullarında artarak sürdürüldüğünü biliyoruz. Bu savaşın bölge halklarına ve işçi sınıfına aynı baskıcı uygulamaları ve hak kayıplarını yaşattığını ve yaşatacağını da! Savaştan en çok etkilenenlerden olan Kürt Halkının, yine savaş koşullarında bütün haklarına saldırılan Türkiye işçi sınıfı ile farklı biçimlerde de olsa aynı olumsuz şartlara mahkum edilmeye çalışıldığı ve bu nedenle, işçi sınıfı ile Kürt Halkının çıkarlarının ortaklığının vurgulanması gerektiği, bir kez daha bilince çıkarılmalıdır.

Artan emperyalist saldırı, buna karşı muhalefeti de getirmektedir. Sürmekte olan küreselleşme karşıtı gösteriler, emperyalist saldırganlığın açık askeri müdahale ve savaş boyutlarına varmasıyla emperyalist savaş karşıtlığı biçimini aldı. Bu hareketliliğin 2003 1 Mayısında etkisini daha fazla kitleselleşerek göstereceği bekleniyordu. Bu 1 Mayıs tüm dünyada önceki yıllara göre daha kitlesel ve coşkuluydu ama emperyalist savaş karşıtı eylemliliklerdeki kitleselliği yakalayamadı. Kitleselliği yakalayamadı ama nitelik olarak önceki yılları aştığı gözlendi. Bu yılki kutlamalara nitelik katan, emperyalist savaş karşıtlığı ve sermayenin reform adı altındaki sınıfa yönelik saldırılarına karşı, işçi sınıfının kararlı ve net duruş eğiliminin güçlenmesiydi.

TÜRKİYE’DE 1 MAYIS COŞKUSU

Türkiye işçi sınıfı da, dünyadaki ve bölgedeki gelişmeler ile birlikte girdi 1 Mayısa. Bu 1 Mayısta Türkiye işçi sınıfının gündeminde emperyalist savaşın yanısıra, özelleştirmeler, yeni iş yasası ve devlet yapısının yeniden biçimlendirilmesine ilişkin diğer yasal düzenlemeler vardı. Hem bölgesel gelişmeler, hem de kaynak dağılımına ilişkin düzenlemeler nedeniyle ülke siyasetine doğrudan müdahale etmek isteyen emperyalist güçlerin talepleri ile AKP’nin yaslandığı güçlerin çıkarlarının bir noktada kesişmesi, ülke siyasetinde bir dizi düzenlemenin zeminini hazırlıyor. İşçi sınıfına yönelik saldırıda ve ülkenin uluslararası sermayeye peşkeş çekilmesi konusunda, düzenlemenin tarafları anlaşma içindedir. Türkiye için geliştirilen yeni yasal düzenlemeler, doğrudan siyasal yapıya ve işleyişe ilişkin değişiklikleri amaçlamaktadır. İş Kanunu’ndan, Madencilik ve Orman Yasası’na, Mahalli İdareler Kanunu’ndan, Yeni Personel Rejimi Yasa Tasarısı’na kadar bütün yasal düzenlemelerle, iktidar yetki ve ayrıcalıkları geleneksel biçimden uluslararası sermayenin lehine ve doğrudan bu merkezlere bağlanacak şekilde değiştirilmek istenmektedir.

Emperyalistlerin krizi, geçerli kâr oranından sermayelerini yatıracak alan bulma güçlükleri, çevre ülkelere yönelik saldırının, bütün kamusal alanın, sosyal devletin konusunu oluşturan bütün sektörlerin çokuluslu şirketlerin emrine verilmesi politikalarına yönelme biçimini almasını getirdi. Bu ise söz konusu ülkelerin iç politika mevzuatlarına ve sosyal devletin konusunu oluşturan iş kollarına yönelik yasal düzenlemelerde değişiklikler gerçekleştirilmeden yürürlüğe giremez. Önce uluslararası sözleşmeler ve sonra iç mevzuatın bu sözleşmelere uydurulması yükümlülüğü ile ‘talan’ın yasal zemini oluşturulmaya çalışılıyor. 2003 1 Mayısı’nda, bütün dünyada yürürlükte olan bu emperyalist saldırı, mücadele hedeflerinin önünde geliyordu.

AKP iktidarının ikili karakteri, emperyalist merkezlerin politikalarını uygularken önüne engeller çıkarıyor. AKP politika ve uygulamaları ve yasa değişiklikleri, ulus devleti savunma iddiasındaki kesimler tarafından, siyasal islamın laik devlete saldırısı olarak nitelenmektedir. Bu ise sorunu çarpıtmakta, işçi sınıfı hareketinin, demokrasi mücadelesinin hedeflerini bulanıklaştırmaktadır. Ulusalcı bir nitelik taşıyan bu yaklaşım, işçi sınıfı hareketini, toplumsal muhalefeti, egemenler arası çekişmede bir tarafın destekçisi haline getirmek anlamına gelir. İşçi sınıfının ihtiyacı ise, kendi bağımsız mücadelesini yükseltmektir. Özelleştirmelere, taşeronlaştırmalara, kuralsızlaştırmalara, sendikasızlaştırmalara karşı mücadelede varolan devlet yapısından ya da onu savunan güç ve politikalardan medet umulamaz. Varolan yapı da burjuva devletidir, emperyalizm ve işbirlikçilerinin çıkarlarının savunucusudur. Kurtuluş, işçi sınıfının kendi gücüne dayanmasından, bunu ileri sürmesinden geçer.

Sorunların üst üste bindiği, çok yönlü mücadele ihtiyacının yakıcılaştığı Türkiye’de, 1 Mayısta, başta İstanbul ve Ankara olmak üzere bir çok il ve merkezde yaygın ve kitlesel gösteriler yapıldı. Emperyalist savaş ve işgale karşı mitingler ve bir çok eylemin yapıldığı süreç çerçevesinde, işçi sınıfına kölelik yasalarının dayatıldığı, hak ve kazanımların geri alınmak istendiği, başta TEKEL, PETKİM olmak üzere özelleştirmelerin gündemde olduğu koşullarda geçekleştirilen 1 Mayıs gösterilerinin daha kitlesel olarak gerçekleştirilmesi de bekleniyordu. Sendika ağaları ve sınıf işbirlikçilerinin işçi kitlesini 1 Mayıstan uzak tutma gayretlerine rağmen, işçilerin katılımı önceki senelerin altına düşmemiş, nispeten daha kalabalık bir işçi kitlesi mitingde yer almıştır. Gelenekleri itibariyle 1 Mayısı önemseyen DİSK ve KESK azalan güçleri oranında katılım sağlamaya çalışırken Türk-İş ve Hak-İş sendika olmanın zorunluluğuyla yer aldıkları 1 Mayıs alanında, temsili katılımı ve kitlesini alandan uzak tutmayı tercih etti. Türk-İş, Bingöl depremini bahane ederek uzun yıllardır 1 Mayıs kutlanmayan Kürdistan illerindeki mitingleri iptal etti.

İstanbul’da 1 Mayıs beklenenden kitlesel ve coşkulu geçti. Bu kitlesellik ve coşku, sendikalardan ve güç kaybettikleri gözlenen reformist partilerden değil, devrimci grupların, beyaz bayraklara, flamalara karşın kızıl bayrakları, flamaları ve kitlesellikleriyle alanda daha yoğun katılımı gerçekleştirmiş olmasından kaynaklanıyordu.

Ankara’da 1 Mayıs, geçen yılla karşılaştırıldığında, katılım açısından önemli bir farklılık göstermedi. Sendikalar ve reformist partiler coşkusuz, renksiz bir görüntü çizerken, devrimci grupların daha coşkulu ve disiplinli oldukları gözlendi.

Sendika ağaları ve sınıf işbirlikçilerinin varlığına rağmen, tabandan yükselebilecek sınıf eylemliliklerinin habercisi sayılması gereken bu kitlesellik ve coşku proletarya sosyalistleri tarafından doğru değerlendirilmelidir. Saldırının kapsam ve genişliği, ülkedeki bütün sınıfsal denge ve ilişkileri altüst edecek, milyonları açlık, sefalet ve işsizlikle karşı karşıya bırakacaktır. Halen sürmekte olan bu gelişmenin derinleşmesi, proletarya sosyalistlerinin önündeki temel görev olan, işçi sınıfının öncü partisini yaratmayı, daha acil bir görev olarak algılamamızı sağlamalıdır. Üretimsizlik, işsizlik ve sefaletle baş başa kalacak olan işçi sınıfı, şimdiki mevzilerini korumak ve bunlar üzerinden kendi saldırısını geliştirmek zorundadır. Bu zorunluluğun getirdiği sorumluluk, kapitalizmi ortadan kaldıracak gerçek güç işçi sınıfının öncülerinin, komünistlerin omzundadır.

Tek tek her ülkenin ve bütün dünyanın işçi sınıflarının birliğiyle, dayanışmasıyla, mücadelesiyle yok edilecektir kapitalizm. İşçi sınıfları komünist partileri ve komünist ENTERNASYONAL ile başaracak bu zorlu ve zorunlu görevi.

Yaşasın İşçi Sınıfının Uluslararası

BİRLİK, MÜCADELE, DAYANIŞMA günü 1 MAYIS!

Haydi 1  MAYIS 2004’e!

Örgütlenelim, Direnelim, Özelleştirmeleri, Taşeronlaştırmaları DURDURALIM!

Emperyalist Askeri Müdahaleye,

İŞGALE SON, HALKLARA ÖZGÜRLÜK!

Emperyalist Saldırganlığı Bozguna Uğratacak Olan

İŞÇİ SINIFININ ÖRGÜTLÜ GÜCÜDÜR!